03-07-2006, 09:01 AM
Neiskrena saradnja-narodni zborovi i početni pregovori četnika i partizana
Pored pravljenja spiskova vojnih obveznika, formiranja prvih četa, ravnogorci su održavali i zborove i konferencije. Jedna od tih konferencija bila je i u Guči, 7. jula 1941. godine.U to vreme Štab Jeličkog četničkog odreda bio je u selu Grab ispod Jelice. Zbor u Guči održao je poručnik Đorić. Prisustvovali su sreski načelnik Vlada Jovanović i predsednik opštine Velja Ivanović. Na zboru su pored poručnika Đorića govorili Velimir Ivanović, poručnik Bogosav Tripković iz Atenice, a na skupu je, nenajavljeno, govorio i komunista Milić Bugarčić. Izveštaj o ovom zboru i kasnijim konferencijama bili su dostavljeni početkom avgusta 1941. godine u Čačak, Dragutinu Buliću: U nedelju, na dan 6. jula t.g. uveče kad se smrklo komunisti iz Guče održali su jedan sastanak na brdu više Guče na m. zv. "Lokva". Ovaj sastanak bio je uvezi sa organizovanjem noćnog zbora za upisivanje četnika, koji će održati iduće večeri u blizini Guče na drugom brdu preko Belice na m. zv. "Visirep".
Narastanje četničke organizacije nije moglo da se ignoriše ni od komunista koji u prvoj polovini jula organizuju svoje odrede na partijskoj osnovi. Politički komesar Čačanskog NOP odreda "Dr.Dragiša Mišović", Ratko Mitrović, vodio je 19. jula prve pregovore sa četnicima radi zajedničke saradnje u borbi protiv okupatora. Neposredno pre toga desilo se nekoliko događaja koji su za duže vreme onesposobili dejstva prvih partizanskih četa, i znatno snizili moral njihovih boraca. U isto vreme i roditelji su dolazili u ove čete i odvodili svoju maloletnu decu kući. Najpre su Nemci 18. jula izvršili napad na partizansku komandu u Gornjoj Gorevnici, da bi narednog dana stiglo i obaveštenje o rasformiranju partizanskih četa i ostavljanja samo desetina od boraca koji su kompromitovani javnim nastupima. Ideja je bila da se čeka pogodan trenutak za ustanak. Poseban udarac na moral partizana predstavljala su Nemačka streljanja 20. jula 1941. godine u gradu.
Još pre ovih događaja partizani su zabrinuti zbog postojanja konkurentskog pokreta izvršili intenzivnu obaveštajnu delatnost unutar četničkog pokreta putem svojih ubačenih poverljivih ljudi. Ratko Mitrović naložio je još početkom jula Miliću Simoviću simpatizeru KPJ iz Jezdine, da stupi u četničku jedinicu Čede Vujovića i Gvozdena Šipetića koja je logorovala u selu Grab. Komunisti ubacuju i Ljubišu Markićevića u četnike jula 1941. godine "da pod tom maskom radi za naš pokret, kako u Negrišorima, tako i u četničkoj organizaciji." To je urađeno po odluci sreskog komiteta KPJ za Dragačevo.
Kod komunista je postojala jedna svojevrsna frustracija zbog samog postojanja drugog pokreta otpora. Svoju organizaciju videli su kao jedinu koja može da vodi borbu protiv okupacije, smatrali su da je to njihovo pravo i Mihailovića su tretirali kao običnog vođu jedne krajnje beznačajne organizacije, minornog i lokalnog fenomena sa kojim se može pregovarati na nivou lokalnih komandanata odreda. Drugi faktor nepoverenja bile su Mihailovićeve veze sa žandarmerijom, koja je više od dve decenije bila objekt mržnje komunista. I mnogi žandari nosili su u sebi odbojnost prema “anacionalnim elementima”, mnogo više nego vojni oficiri. To je bila osnova za kasniji vojnički rascep između dva pokreta nastao pre svega, oko taktike i načina ratovanja. KPJ je zbog učešća Sovjetskog saveza u ratu, polazila od pretpostavke da će se rat brzo okončati, opštim slomom fašističkih sila, što će stvoriti uslove za formiranje socijalnih revolucija širom sveta.
Prateći ovakvu postavku odnosa ustaničkih snaga partizani su 20. jula u selu Lipnici (trnavski srez), održali sastanak svog rukovodstva u kući Ratka Vlastelice, zbog pregovora Ratka Mitrovića sa četničkim oficirom iz štaba Draže Mihailovića u vezi zaključivanja sporazuma o zajedničkoj borbi. Sastanku su prisustvovali Milan Mijalković Čiča, član GŠ NOP-a Srbije, Ratko Mitrović, Mole Radosavljević, Bata Janković, Milica Vučetić, i drugi. Na sastanku je odlučeno da na pregovore oko zaključivanja sporazuma sa četnicima, koji bi se održao u selu Guberevci (dragačevski srez), ide Ratko Vlastelica.
Po sećanjima, istog dana četnici su u Goračićima održali svoj veliki zbor. Ogromna masa sveta slegla se u ovo selo 20. jula 1941. godine. Zastupljen je bio i i starešinski kadar sa naoružanim četnicima, policijske i sudske vlasti, predstavnici opštinskih uprava sa svojim osobljem kao i veliki broj seoskih domaćina. Bilo je mnogo i omladine, momaka i devojaka. Svako je želeo da prisustvuje ovoj istorijskoj svečanosti a svet je bio nacionalno razdragan. Oko 11.30 počelo je osvećenje četničke zastave, koje su izvršili sveštenici: Dragan Šolajić, Dragan Racić, Milan Nedović i Urošević. Posle osvećenja održano je više govora sa kratkim izlaganjem nacionalnog i patriotskog rada. Evocirani su junački podvizi iz prošlosti. Na zboru je jednoglasno doneta odluka da se Draža proglasi za počasnog građanina sreza Dragačevskog. Svečanosti su pored dragačevaca prisustvovala još dva četnička odreda iz susednih srezova i to: Latvički četnički odred pod komandom rezervnog poručnika Momira Markovića i Trnavski četnički odred pod komandom rezervnog poručnika Radojice Stranjanca. Oba ova odreda ušla su zvanično u sastav Jeličkog četničkog odreda. Za pukovnika Mihailovića izrađena je jedna lepa diploma, koju je Brkić lično predao. Zbor je imao veliki uticaj u svim okolnim srezovima, jačao je duh i moral kod naroda i vojske.
Unapred dogovoreni pregovori četnika i partizana, vezani za potpisivanja sporazuma o zajedničkoj saradnji za borbu protiv okupatora, održani su 21. jula u selu Guberevci. Verovatno su mnoge ličnosti iz pokreta Draže Mihailovića, sa svečanosti od prethodnog dana prisustvovale i na ovim pregovorima. Početne faze formiranja oba pokreta ostale su u sećanju komunista kao vreme kada nije bilo nikakve javne netrpeljivosti. Ona je došla kasnije od najzagriženijih pristalica KPJ koji su sanjali svetsku socijalnu revoluciju. Na pregovore sa četnicima otišao je samo jedan predstavnik komunista, Ratko Vlastelica, koji nije bio poznat i afirmisan komunista, iako je u štabu čačanskih partizana bio i Milan Mijalković-Čiča. Razmišljali su o utisku koji nije trebalo da se svede da su u partizanskim redovima samo komunisti. Na pregovorima u ime četnika učestvovali su: major D. Ignjatović?, poručnici Uroš Katanić, Marko Muzikravić i Predrag Raković, i oko 15-ak partizanima nepoznatih oficira. Na početku pregovora prvo su razmatrali svetsku situaciju. Major D. Ignjatović, opunomoćen od štaba Draže Mihailovića da vodi pregovore, istakao je da četnici nemaju nameru da preduzimaju veće akcije bez saglasnosti svojih saveznika SAD i Velike Britanije, već da stvaraju pojedine punktove i da narod pripremaju za ustanak, a da će povesti veće borbe kada to bude vojnički opravdano. Predstavnik partizana veličao je snagu i moć SSSR-a, ali i zapadnih zemalja. Na temelju takvih pretpostavki smatrao je da narod neizostavno moraju podići na ustanak na Nemce koji sigurno gube rat. Oficiri nisu verovali u Sovjetski Savez, a za predstavnika partizana ovo je bila prva prilika da čuje da je Staljin pred rat likvidirao svoje najbolje rukovodioce a među njima i maršala Tuhačevskog. Za predstavnika partizana bilo je novo i saznanje o ekonomskim i budućim vojnim potencijalima SAD-a. O uređenju buduće Jugoslavije četnici su imali mišljenje da to mora da bude istinski demokratska država. Osuđivali su režim Milana Stojadinovića i delatnost Dimitrija Ljotića pod okupacijom. Obazrivo su govorili i o potrebi legalizacije Komunističke partije. Razgovori su vođeni ceo dan i nisu prošli bez nesuglasica.Četnici nisu imali poverenja u komandanta partizanskog odreda Momčila Radosavljevića koga su nazivali izrazima “mangup i glupak”, a i ostali partizanski rukovodioci nisu tretirani bolje od konstatacije da su to ”tipični čačanski mangupi”. O Radosavljeviću ni njegovi partijski drugovi nisu imali lepo mišljenje, jer se razmetao svojom snagom i hrabrošću, što nije dokazivao i na delu. Četnici su navodili i da su pred streljanje uhvaćeni nemački agenti priznavali da su imali veze sa pojedincima iz partizanskih redova. Predstavnik partizana je izjavljivao da su u njihovim redovima pre svega ”napredni i slobodoumni ljudi” i da nikada ne treba pomisliti da su u partizanima samo komunisti, već i drugi ljudi, kao što u četnicima nisu samo demokrate. Posle dugih pregovora potpisan je sporazum u 11 tačaka, sastavljen u dva primerka, na obostrano zadovoljstvo. Sporazum je u ime partizana potpisao Ratko Vlastelica, u ime četnika major Ignjatović. Četnici su tražili da ovaj sporazum važi za celu zemlju, ali Vlastelica je insistirao da on ima ovlašćenja samo za četiri sreza.
Oficiri pukovnika Mihailovića smatrali su da je potpisivanje sporazuma u Guberevcima, znak da su dobili iskrenog saveznika. Pregovorima sa partizanima priznali su njihov pokret otpora, na neki način kao ravnopravan, i to u trenutku kada su se partizanske čete raspadale na terenu čačanskog kraja. Sami pregovori i na taj način priznavanje partizanskog pokreta govori o iskrenosti i želji ravnogorskog pokreta za oslobođenje zemlje i borbu protiv nacizma. Iskrenosti na strani partizana nije bilo, oni su sporazum doživljavali kao mogućnost "kupovine vremena", obaveštajnog rada kroz infiltriranje u redove četnika i kasnije razbijanje ove organizacije. Kasniji događaji i nesporazumi koji su izbijali između partizana i ravnogoraca, govore nam da se partizani nisu držali ovog sporazuma. Sve tačke sporazuma bile su problematične i neprekidno su gažene od partizana. Komunisti osim svog pokreta nisu priznavali više nikog.
Nakon ovog sastanka kontakti nisu prekinuti. Krajem jula Ratko Mitrović je pokušao da na sastanku sa svojim poznanicima u četničkoj organizaciji uspostavi novi kontakt, kako bi nastavili saradnju dva pokreta. Sastanak je održan u Jezdini, kod kuće Stefanovića, i na njemu su prisustvovali pored Ratka Mitrovića sa partizanske strane i kapetani Milun Petrović Botur, Radovan Stojanović, i jedan do sada neidentifikovan oficir, sa četničke strane. Kapetan Milun Petrović Botur upisivao je četnike u Jezdini, Loznici,Pridvorici, dok su druga dvojica delovali u Čačku, u okviru ilegalne čačanske ravnogorske organizacije.
Tih dana Ratko Mitrović je intenzivno tražio da se sastane sa Jovanom Bojovićem, komandantom Jeličkog četničkog odreda, čovekom koji je imao vodeću ulogu u Dragačevu. Sastanak je upriličen u Rtarima kod vodenice Tovilovića. Bojović je zahtevao da se i partizani stave pod njegovu komandu kao uslov za saradnju. Smatrao je da su partizani bez vojnog stručnog vođstva.
Nezavisno od pregovora sa partizanima, ravnogorci su nastavili sa širenjem svoje organizacije na terenu čačanskog kraja. Početkom avgusta na teren Dragačeva vratio se i poručnik Đorić iz srezova moravičkog i požeško-ariljskog. Da bi se stvorile što spremnije vojne jedinice jedan deo ljudstva iz Dragačeva slat je tokom jula 1941. godine na Ravnu Goru, radi obuke i instrukcija. Prilikom jednog takvog povratka sa Ravne Gore sazvan je zbor 12. avgusta u Negrišorima kod kuće Živote Topalovića. Okupljanje su sazvali Dragomir Mitrović, Milomir Davidović i Dragutin Protić iz Negrišora. Na zboru je govorio Jovan Bojović, i nije pominjao partizane u negativnom kontekstu. Posle govora odvojeni su ljudi sa oružjem, koji su dobili četničke legitimacije, dok su ostali uvedeni u spisak sa zadatkom da se jave kasnije. Po sećanju na zboru je bilo oko 80 ljudi . Nekoliko dana kasnije održan je i zbor u Markovačkom gaju.
Pored pravljenja spiskova vojnih obveznika, formiranja prvih četa, ravnogorci su održavali i zborove i konferencije. Jedna od tih konferencija bila je i u Guči, 7. jula 1941. godine.U to vreme Štab Jeličkog četničkog odreda bio je u selu Grab ispod Jelice. Zbor u Guči održao je poručnik Đorić. Prisustvovali su sreski načelnik Vlada Jovanović i predsednik opštine Velja Ivanović. Na zboru su pored poručnika Đorića govorili Velimir Ivanović, poručnik Bogosav Tripković iz Atenice, a na skupu je, nenajavljeno, govorio i komunista Milić Bugarčić. Izveštaj o ovom zboru i kasnijim konferencijama bili su dostavljeni početkom avgusta 1941. godine u Čačak, Dragutinu Buliću: U nedelju, na dan 6. jula t.g. uveče kad se smrklo komunisti iz Guče održali su jedan sastanak na brdu više Guče na m. zv. "Lokva". Ovaj sastanak bio je uvezi sa organizovanjem noćnog zbora za upisivanje četnika, koji će održati iduće večeri u blizini Guče na drugom brdu preko Belice na m. zv. "Visirep".
Narastanje četničke organizacije nije moglo da se ignoriše ni od komunista koji u prvoj polovini jula organizuju svoje odrede na partijskoj osnovi. Politički komesar Čačanskog NOP odreda "Dr.Dragiša Mišović", Ratko Mitrović, vodio je 19. jula prve pregovore sa četnicima radi zajedničke saradnje u borbi protiv okupatora. Neposredno pre toga desilo se nekoliko događaja koji su za duže vreme onesposobili dejstva prvih partizanskih četa, i znatno snizili moral njihovih boraca. U isto vreme i roditelji su dolazili u ove čete i odvodili svoju maloletnu decu kući. Najpre su Nemci 18. jula izvršili napad na partizansku komandu u Gornjoj Gorevnici, da bi narednog dana stiglo i obaveštenje o rasformiranju partizanskih četa i ostavljanja samo desetina od boraca koji su kompromitovani javnim nastupima. Ideja je bila da se čeka pogodan trenutak za ustanak. Poseban udarac na moral partizana predstavljala su Nemačka streljanja 20. jula 1941. godine u gradu.
Još pre ovih događaja partizani su zabrinuti zbog postojanja konkurentskog pokreta izvršili intenzivnu obaveštajnu delatnost unutar četničkog pokreta putem svojih ubačenih poverljivih ljudi. Ratko Mitrović naložio je još početkom jula Miliću Simoviću simpatizeru KPJ iz Jezdine, da stupi u četničku jedinicu Čede Vujovića i Gvozdena Šipetića koja je logorovala u selu Grab. Komunisti ubacuju i Ljubišu Markićevića u četnike jula 1941. godine "da pod tom maskom radi za naš pokret, kako u Negrišorima, tako i u četničkoj organizaciji." To je urađeno po odluci sreskog komiteta KPJ za Dragačevo.
Kod komunista je postojala jedna svojevrsna frustracija zbog samog postojanja drugog pokreta otpora. Svoju organizaciju videli su kao jedinu koja može da vodi borbu protiv okupacije, smatrali su da je to njihovo pravo i Mihailovića su tretirali kao običnog vođu jedne krajnje beznačajne organizacije, minornog i lokalnog fenomena sa kojim se može pregovarati na nivou lokalnih komandanata odreda. Drugi faktor nepoverenja bile su Mihailovićeve veze sa žandarmerijom, koja je više od dve decenije bila objekt mržnje komunista. I mnogi žandari nosili su u sebi odbojnost prema “anacionalnim elementima”, mnogo više nego vojni oficiri. To je bila osnova za kasniji vojnički rascep između dva pokreta nastao pre svega, oko taktike i načina ratovanja. KPJ je zbog učešća Sovjetskog saveza u ratu, polazila od pretpostavke da će se rat brzo okončati, opštim slomom fašističkih sila, što će stvoriti uslove za formiranje socijalnih revolucija širom sveta.
Prateći ovakvu postavku odnosa ustaničkih snaga partizani su 20. jula u selu Lipnici (trnavski srez), održali sastanak svog rukovodstva u kući Ratka Vlastelice, zbog pregovora Ratka Mitrovića sa četničkim oficirom iz štaba Draže Mihailovića u vezi zaključivanja sporazuma o zajedničkoj borbi. Sastanku su prisustvovali Milan Mijalković Čiča, član GŠ NOP-a Srbije, Ratko Mitrović, Mole Radosavljević, Bata Janković, Milica Vučetić, i drugi. Na sastanku je odlučeno da na pregovore oko zaključivanja sporazuma sa četnicima, koji bi se održao u selu Guberevci (dragačevski srez), ide Ratko Vlastelica.
Po sećanjima, istog dana četnici su u Goračićima održali svoj veliki zbor. Ogromna masa sveta slegla se u ovo selo 20. jula 1941. godine. Zastupljen je bio i i starešinski kadar sa naoružanim četnicima, policijske i sudske vlasti, predstavnici opštinskih uprava sa svojim osobljem kao i veliki broj seoskih domaćina. Bilo je mnogo i omladine, momaka i devojaka. Svako je želeo da prisustvuje ovoj istorijskoj svečanosti a svet je bio nacionalno razdragan. Oko 11.30 počelo je osvećenje četničke zastave, koje su izvršili sveštenici: Dragan Šolajić, Dragan Racić, Milan Nedović i Urošević. Posle osvećenja održano je više govora sa kratkim izlaganjem nacionalnog i patriotskog rada. Evocirani su junački podvizi iz prošlosti. Na zboru je jednoglasno doneta odluka da se Draža proglasi za počasnog građanina sreza Dragačevskog. Svečanosti su pored dragačevaca prisustvovala još dva četnička odreda iz susednih srezova i to: Latvički četnički odred pod komandom rezervnog poručnika Momira Markovića i Trnavski četnički odred pod komandom rezervnog poručnika Radojice Stranjanca. Oba ova odreda ušla su zvanično u sastav Jeličkog četničkog odreda. Za pukovnika Mihailovića izrađena je jedna lepa diploma, koju je Brkić lično predao. Zbor je imao veliki uticaj u svim okolnim srezovima, jačao je duh i moral kod naroda i vojske.
Unapred dogovoreni pregovori četnika i partizana, vezani za potpisivanja sporazuma o zajedničkoj saradnji za borbu protiv okupatora, održani su 21. jula u selu Guberevci. Verovatno su mnoge ličnosti iz pokreta Draže Mihailovića, sa svečanosti od prethodnog dana prisustvovale i na ovim pregovorima. Početne faze formiranja oba pokreta ostale su u sećanju komunista kao vreme kada nije bilo nikakve javne netrpeljivosti. Ona je došla kasnije od najzagriženijih pristalica KPJ koji su sanjali svetsku socijalnu revoluciju. Na pregovore sa četnicima otišao je samo jedan predstavnik komunista, Ratko Vlastelica, koji nije bio poznat i afirmisan komunista, iako je u štabu čačanskih partizana bio i Milan Mijalković-Čiča. Razmišljali su o utisku koji nije trebalo da se svede da su u partizanskim redovima samo komunisti. Na pregovorima u ime četnika učestvovali su: major D. Ignjatović?, poručnici Uroš Katanić, Marko Muzikravić i Predrag Raković, i oko 15-ak partizanima nepoznatih oficira. Na početku pregovora prvo su razmatrali svetsku situaciju. Major D. Ignjatović, opunomoćen od štaba Draže Mihailovića da vodi pregovore, istakao je da četnici nemaju nameru da preduzimaju veće akcije bez saglasnosti svojih saveznika SAD i Velike Britanije, već da stvaraju pojedine punktove i da narod pripremaju za ustanak, a da će povesti veće borbe kada to bude vojnički opravdano. Predstavnik partizana veličao je snagu i moć SSSR-a, ali i zapadnih zemalja. Na temelju takvih pretpostavki smatrao je da narod neizostavno moraju podići na ustanak na Nemce koji sigurno gube rat. Oficiri nisu verovali u Sovjetski Savez, a za predstavnika partizana ovo je bila prva prilika da čuje da je Staljin pred rat likvidirao svoje najbolje rukovodioce a među njima i maršala Tuhačevskog. Za predstavnika partizana bilo je novo i saznanje o ekonomskim i budućim vojnim potencijalima SAD-a. O uređenju buduće Jugoslavije četnici su imali mišljenje da to mora da bude istinski demokratska država. Osuđivali su režim Milana Stojadinovića i delatnost Dimitrija Ljotića pod okupacijom. Obazrivo su govorili i o potrebi legalizacije Komunističke partije. Razgovori su vođeni ceo dan i nisu prošli bez nesuglasica.Četnici nisu imali poverenja u komandanta partizanskog odreda Momčila Radosavljevića koga su nazivali izrazima “mangup i glupak”, a i ostali partizanski rukovodioci nisu tretirani bolje od konstatacije da su to ”tipični čačanski mangupi”. O Radosavljeviću ni njegovi partijski drugovi nisu imali lepo mišljenje, jer se razmetao svojom snagom i hrabrošću, što nije dokazivao i na delu. Četnici su navodili i da su pred streljanje uhvaćeni nemački agenti priznavali da su imali veze sa pojedincima iz partizanskih redova. Predstavnik partizana je izjavljivao da su u njihovim redovima pre svega ”napredni i slobodoumni ljudi” i da nikada ne treba pomisliti da su u partizanima samo komunisti, već i drugi ljudi, kao što u četnicima nisu samo demokrate. Posle dugih pregovora potpisan je sporazum u 11 tačaka, sastavljen u dva primerka, na obostrano zadovoljstvo. Sporazum je u ime partizana potpisao Ratko Vlastelica, u ime četnika major Ignjatović. Četnici su tražili da ovaj sporazum važi za celu zemlju, ali Vlastelica je insistirao da on ima ovlašćenja samo za četiri sreza.
Oficiri pukovnika Mihailovića smatrali su da je potpisivanje sporazuma u Guberevcima, znak da su dobili iskrenog saveznika. Pregovorima sa partizanima priznali su njihov pokret otpora, na neki način kao ravnopravan, i to u trenutku kada su se partizanske čete raspadale na terenu čačanskog kraja. Sami pregovori i na taj način priznavanje partizanskog pokreta govori o iskrenosti i želji ravnogorskog pokreta za oslobođenje zemlje i borbu protiv nacizma. Iskrenosti na strani partizana nije bilo, oni su sporazum doživljavali kao mogućnost "kupovine vremena", obaveštajnog rada kroz infiltriranje u redove četnika i kasnije razbijanje ove organizacije. Kasniji događaji i nesporazumi koji su izbijali između partizana i ravnogoraca, govore nam da se partizani nisu držali ovog sporazuma. Sve tačke sporazuma bile su problematične i neprekidno su gažene od partizana. Komunisti osim svog pokreta nisu priznavali više nikog.
Nakon ovog sastanka kontakti nisu prekinuti. Krajem jula Ratko Mitrović je pokušao da na sastanku sa svojim poznanicima u četničkoj organizaciji uspostavi novi kontakt, kako bi nastavili saradnju dva pokreta. Sastanak je održan u Jezdini, kod kuće Stefanovića, i na njemu su prisustvovali pored Ratka Mitrovića sa partizanske strane i kapetani Milun Petrović Botur, Radovan Stojanović, i jedan do sada neidentifikovan oficir, sa četničke strane. Kapetan Milun Petrović Botur upisivao je četnike u Jezdini, Loznici,Pridvorici, dok su druga dvojica delovali u Čačku, u okviru ilegalne čačanske ravnogorske organizacije.
Tih dana Ratko Mitrović je intenzivno tražio da se sastane sa Jovanom Bojovićem, komandantom Jeličkog četničkog odreda, čovekom koji je imao vodeću ulogu u Dragačevu. Sastanak je upriličen u Rtarima kod vodenice Tovilovića. Bojović je zahtevao da se i partizani stave pod njegovu komandu kao uslov za saradnju. Smatrao je da su partizani bez vojnog stručnog vođstva.
Nezavisno od pregovora sa partizanima, ravnogorci su nastavili sa širenjem svoje organizacije na terenu čačanskog kraja. Početkom avgusta na teren Dragačeva vratio se i poručnik Đorić iz srezova moravičkog i požeško-ariljskog. Da bi se stvorile što spremnije vojne jedinice jedan deo ljudstva iz Dragačeva slat je tokom jula 1941. godine na Ravnu Goru, radi obuke i instrukcija. Prilikom jednog takvog povratka sa Ravne Gore sazvan je zbor 12. avgusta u Negrišorima kod kuće Živote Topalovića. Okupljanje su sazvali Dragomir Mitrović, Milomir Davidović i Dragutin Protić iz Negrišora. Na zboru je govorio Jovan Bojović, i nije pominjao partizane u negativnom kontekstu. Posle govora odvojeni su ljudi sa oružjem, koji su dobili četničke legitimacije, dok su ostali uvedeni u spisak sa zadatkom da se jave kasnije. Po sećanju na zboru je bilo oko 80 ljudi . Nekoliko dana kasnije održan je i zbor u Markovačkom gaju.
ој Романијо и та твоја Села...
________________________
________________________